Ja podobnie bardzo długo podchodziłam do seansu, może dlatego, że jakoś dopiero wczoraj mogłam obejrzeć na Ale kino+. Nie znam dobrze losów The Doors, nie czytałam ich biografii, dlatego trudno mi się wymądrzać co jest przekombinowane, wymyślone itp. Mam bardzo mieszane uczucia, jeżeli chodzi o ten film. Gra Vala uważam, że była świetna, Meg Ryan w innym repertuarze niż komedia romantyczna po raz kolejny wg mnie daje radę.:) ale... no właśnie czegoś mi tu zabrakło. Mimo + aktorskich, dużej dawki świetnej muzy The Doors sam film mnie nie powalił.

oglądnęłam przed chwilą i też długo się zbierałam, żeby ten film zobaczyć. Przez lata Morrison był dla mnie ikoną pewnych czasów, o których wiem tylko z opowiadań i wlaśnie filmów, ale muzyka The Doors jest ze mną od dawna. Film, jak powiedziałam znajomym, to uczta dla ucha i zamęt w duszy. Na ponad 2 godziny pogrążyłam się w psychodelicznym klimacie, byłam na haju i po skończeniu, gdzieś na etapie napisów końcowych, wyrwałam się z transu. NIe wiem i prawdę mówiąc nie obchodzi mnie to na ile Stone pokazał prawdziwe oblicze Jima a na ile minął się z prawdą. Ta muzyka, teksty, ktore kolejny raz zamieszały mi głowie i wizja reżysera na temat ich pochodzenia przemówiły do mnie. Na końcu zamarzyła mi się "pielgrzymka" na grób Morrisona. Choćby dlatego uważam, że film zasługuje na uznanie jeśli tak mnie poruszył, co niestety często się nie zdarza. A Val Kilmer choć nie należy do moich ulubionych aktorów wykonał kawał dobrej roboty.