Dla mnie film był mistyczny, przede wszystkim ze względu na kilka scen:
- scena na pustyni (kompletny odjazd)
- wszystkie momenty duchowych kontaktów Morrisona z szamanem, który dla mnie symbolizował jego wewnętrznego opiekuna. Znamienne jest ujęcie, w którym Jim w trakcie koncertu tańczy w rytm indiańskiego rytuału, w pewnym momencie Indianin jakby daje mu znak, że go opuszcza.Zaraz potem Jim zaczyna zachowywać się na scenie jak wariat, przekraczając granice dobrego smaku. Tak jakby opuścił go jego dobry duch, wewnętrzny szaman tej lepszej części Morrisona
- ostatnia scena, gdy pokazany jest cmentarz w Paryżu, na którym pochowano J.M. i cudowny wiersz Jima czytany do poruszającej melodii
Poza tym oddanie klimatów na koncertach The Doors - to nie były koncerty tylko seanse mistycznego uniesienia, trans w jaki wprowadzał publiczność Jim przypomina wręcz szamańskie czary..
Wiele można pisać o tym filmie oraz o samym Morrisonie...dla mnie to wyjątkowy obraz oraz miepowtarzalny artysta i poeta. Ale zgadzam się, że niestety pewne sceny oraz zachowania Jima są w filmie przekłamane. Najmniej autentycznie została zarysowana jednak postać Pameli-w filmie jest raczej uległa i trochę bez charakteru,poza tym została przedstawiona jakby była tą lepszą stroną związku...a do końca wcale nie było tak w rzeczywistości...Czytałam biografię Morrisona, więc miałam skalę porównawczą (polecam biografię Stephena Davisa "Jim Morrison.Życie, śmierć,legenda")